I'm never going to shave my moustache.



“Os estais riendo de mí. Pues el bigote no me lo voy a quitar, you better be sure about that. Pero vosotros, vosotros vais listos.

Tengo un amigo que era tan vicioso, he was so goddamned vicious, vosotros no lo llegasteis a conocer, esto fue antes de vosotros, pero este amigo era tan vicioso que sostenía que lo mejor para dejar de fumar era llevar un paquete de tabaco precintado siempre encima. Esa era su estrategia. Nunca dejó de fumar, y además luego le diagnosticaron esquizofrenia y ahora vive en el extrarradio hecho un ceporro de los medicamentos que se toma y una vez intentó matar a su padre tirándole una taza del bater que arrancó de su casa. Pero sentido común a su estrategia no le faltaba, that I’m not going to deny.

Esa, you better listen to me, esa y no otra es la razón de que no os haya quemado en una especie de rito de paso, de catarsis.

El bigote, bueno, el bigote es un recordatorio de lo que fui, y de lo que podría haber sido, and it looks good on me, so you know, that’s something, right?

Pero vosotros, no, vosotros… Os veo, os veo ahí en el armario, bien colgados, vosotros, mis jeans vintage comprados en Lousiana por E-Bay, tú, mi cinturón con el águila y la bandera estadounidense, tú, querida, mi chaqueta de flecos, mi camisa a cuadros, mi gorro, mi perfecto gorro vaquero, y vosotras, sobretodo vosotras, amigas, enemigas, amantes, hermanas, incestuosas, fieles y mentirosas, you beautiful cowboy boots, my beautiful cowboy boots.

Os veo ahí. Encerrados, encerradas en el armario. En cautiverio. Sin ver la luz del sol. Sin respirar la vida that’s out there. Y sé que es ahí dentro donde debeis estar. Sé que me odiais por eso. Yo os odio un poco, también, my friends. Pero os estoy protegiendo. También os estoy protegiendo a vosotros, no solo a mi.

Ese mundo, that world out there, no está hecho para vosotros.

Al menos, no conmigo.

Vosotros no lo sabeis, no lo quereis saber. Quereis que os saque a pasear, quereis tocarme y tocar el mundo conmigo. Y me mirais aquí, con mi mono de trabajo sucio de yeso, y mi espalda maltrecha, y mi mirada agotada, y veis esta casa solitaria, os aburrís con mi voz y el silencio que la rodea, y no parais de reiros de ver la caricatura miserable en que creéis que me he convertido. No. No teneis ni idea. Os reís de mi. That’s good. It’s good to have something you can laugh about. Pero no lo entendeis. Es demasiado doloroso.

El mundo, con vosotros, era… Solo me he sentido vivo, de verdad, con vosotros.

En la calle, paseándoos, luciéndoos, showing the world what I’m really made of.

Joder, esos son momentos por los que ha merecido la pena vivir. Demostrarle a todos esos zombies que yo soy alguien, que yo me atrevo a vivir mi vida, que piso fuerte y que tengo algo sagrado, más importante que nada, más importante que yo. Solo caminar con vosotras en mis pies, sentir el peso de mis talones sobre vuestro cuero, sé que suena estúpido, pero aún lo siento, aún siento esa eternidad que te regala la vida cuando la vives sencillamente, easy, pero de verdad.

Y lo que me habeis hecho soñar, de lo que me habeis hecho sentir capaz, oh, God, de lo que me habeis hecho sentir capaz. Por eso no me entendeis. Y os reís de mi con lástima. It’s ok. You are what you are. You were not made to understand, you were made to dream.

Pero la vida no es eso.

No.

Lo siento.

La vida es pagar las facturas, lavar los platos, leer el periódico, ver el futbol, ir a comprar comida al Condis y escuchar a Andy & Luca en el hilo musical, ir al dentista una vez al año, responder las llamadas telefónicas de Movistar proponiéndote una nueva oferta, ir a comer con tus padres, posicionarse en una conversación sobre la identidad de Catalunya y su relación con España, quedar con alguien el sábado y el domingo para no sentirse muy solo(y si no quedas con alguien entonces buscarse alguna ocupación), criticar a los moros y a los latinoamericanos con tus compañeros de trabajo porque vienen a quitarnos el trabajo, pedir que te paguen en negro si puede ser, cortarse las uñas de los pies y de las manos con una frecuencia aceptable, rascar un poquito de tiempo en tus quehaceres para masturbarte mientras no encuentras una pareja que lo haga por ti, arreglar los grifos y procurar comer tres veces al día.

Eso es la vida.

Por eso es mejor que os quedeis ahí.

I don’t know why I’m tellingo you this, you don’t give a damn, you’re not made to understand. Pero cuando os riais de mi, cuando me veais como un cobarde y un vendido, solo quiero que recordeis, because I do love you, guys, and I do care of what you think of me, solo quiero que recordeis, cuando sintais que os he decepcionado, solo quiero que recordeis que el bigote, al menos el bigote, no me lo pienso quitar.

And that is that. And that is what it is.”

2 comentarios:

Marina Raurell dijo...

Definitivament, em quedo amb els moments en que la vida "no" es!

Es trobaven a faltar aquests textos.


Per cert, sempre m'ha fet gràcia la frase 'I don't think so', ara que estem amb l'anglès...

Anónimo dijo...

We never laugh at you.
Shit!
We are here just for bring you back those moments you were talking about.
We were made for dream.
we were made for make you dream.
But, most important, we are here just for you don't forget.
That's it


(Your beautiful cowboy boots)